GÜLÜM..!
Elime
mürekkep bulaştı be gülüm..!
Kalem
ağladı benim yerime de. Kapkara akıttı gözyaşlarını kâğıdıma.
Beynimin
arka tarafında bir yer sus dedi diye susuyorum günlerdir.
Olmuyor…
Bilirim
olmayacak…
İster
bir titreyiş de sen buna ister başa dönüş…
Ben
sadece üşüyorum.
Kalemim
ağlıyor hala. Parmaklarımda mürekkep lekeleri…
Yıkasan
da geçmez onlar bilir misin?
Kir
değildir onlar.
Bir
hayatın kadere boyun eğişidir.
Diyemediklerini
dile getiriş şeklidir.
Bir
boynu büküğün hayata küsüşüdür.
Her
kalem ağlamaz be gülüm..!
Bizimkine
bakma sen. Sahibi gibi o da sulu göz çıktı.
Gözyaşlarıma
kan bulaştı, yanaklarımda iki siyah çizgi var artık.
Elimize
bulaşan kara mürekkepten bir nokta da yüreğimize düştü be gülüm..!
Bilmezler
yara sanırlar.
Bilmezler,
konuşup dururlar.
Sus
diyemezsin onlara. Onlar susmanın değerini bilmezler.
Kalemime
küfredenler nerden bilsinler be gülüm..?
Kalemim
benimle ağlar, benimle yaşar, benimle ölür…
Elime
mürekkep bulaştı be gülüm..!
Ölürüm…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder