KARA GÖZLÜM

KARA GÖZLÜM

YAZAR:_önemiyok
(sevde aydın)

Ahh...

Kara gözlüm beni niye terk ettin?

Sevdiğim mi yetmedi yoksa söylemedin

Bir kerecik olsun asma ne olur o gül yüzünü.

Sitem etme, söyletme…

Kaç gece ağladım sesimi duy diye.

Gözlerimden akan yaşlar sen silesin diye..

Bu yürek dayanır mı sandın bu kadar acıya?

Ne olur elleme, şu yalan gönlüme..

Ne olur gülme, şu garip halime..

Yoksa buradan yalan bir diyarda

Sevdiğin var da beni oyalarsın

Kurbanın olam dökülmesin dudaklarından

Ne olur söyleme, sakın söyleme..

Ne olur söyleme, beni öldürme…

Yattığım yerden gözlerimi açtım sonunda. Şarkıyı artık kim dinliyorsa bu beşinci olacaktı.

Kızgın mıydım? Hayır, yalnızca şarkının o aşırı hüzün dolu havası yüreğimi burkmuştu.

Doğrulup tepeden aşağıyı dikkatle süzdüm.

Sağ çaprazımda siyah eşarplı buğday benizli bir kız oturuyordu.

Kollarını bacaklarına dolamış kararmaya meyletmiş gökyüzüne bakıyordu.

Etrafta kimsecikler yok sayılırdı. Altımızda uzanan çimler bile o parlak renklerini yitirmiş gibiydiler.

Bu saatte Alaeddin’de hangi kız böyle otururdu ki?

Biraz ötede karmaşasının sesi kulaklarımı zedeleyen trafik bile bugün susmuş gibiydi.

İnsanların nereye kaybolduğunu düşünürken camilerin minarelerinden gelen ezanın okunacağını işaret eden o cızırtılı ses duyuldu.

Doğru ya…

Bu gün ilk orucumuzu açacaktık.

Ezan okunmaya başlamadan kızın dinlediği ve bana da dinlettiği şarkı da sustu.

İşte o an anladım kızın buna aşina olduğunu.

Oturuşunu düzeltip ezanın okunmasını bekledi.

Ben de bekledim.

Hacıveyiszade’nin müezzini insanı kendinden geçiren makamlı sesiyle insanları namaza ve iftara davet etti.

Perşembe akşamının hatırına bir başkaydı bu kez ezan…

Konya semaları Ramazanın ilk gününü böyle karşılıyordu işte…

Siyah eşarplı kız çantasından çıkardığı suyla orucunu açarken kendimi unuttuğumu fark ettim.

Yanı başımda duran azığımı önüme aldığımda onun aksine orucumu hurma ile açtım.

Ben önümdeki ekmek arasından lokma lokma mideme gönderirken

Büyük bir merakla izlediğim kız muhtemelen Kültür parkın yanındaki köfteciden aldığı köfte ekmeğini iştahla yiyordu.

Buna rağmen yemek faslı benden sonra bitti.

Susmuş şehir yavaş yavaş yeniden uyanırken orada çakılıp kalmış kızı izliyordum.

Neden sonra altındaki sergiyi düzeltip ayağa kalktı.

Gözlerini en sonunda başıyla beraber kaldırdığında bir anlığına birbirine değdi gözlerimiz.

Aynı anda yere inerken bakışları ben de ayaklandım.

Anlamıştım namaz kılacağını. Yan bir bakış atıp kıblenin ne taraf olduğunu öğrenmeye çalıştım.

Abdestli olduğuma da bir yandan şükrediyordum tabi ki..

Benden tarafa dönmüştü.

Tekbir getirip namaza durdum.

Yanlış yaptığım için kendimden utansam da bu hayatım boyunca en hızlı kıldığım akşam namazı olmuştu.

Selam verir vermez arkama dönmeme rağmen onu göremedim.

Bir hayal gibi kaybolmuştu.

Ayağa kalkıp saatlerce oturduğu ağacın altına gittim.

Çimler dimdik duruyordu beni yalanlarcasına..

Elim kısa saçlarıma oradan da enseme gitti.

Bir rüya görmüştüm besbelli…

Ya da beynimin kurguladığı güzel bir hayaldi hepsi.

Siyah eşarplı güzel kızın gerçek olmasını dilesem de değildi işte..

Karanlık ağaçların arasından tepeden aşağı bir seyir tutturdum.

Şehir bağırıyordu gitme vakti diye…

Geriye dönüş vaktiydi.

not: Hacı Veyiszade camisi Konya'da çok bilinen merkezde büyük bir camidir.